Dzieło wrocławskiego ilustratora nominowane do Polskiej Sekcji IBBY
Bookface. Księga twarzy pisarzy
“Bookface. Księga twarzy pisarzy” to galeria najsłynniejszych postaci literatury światowej zaangażowanej w mediach społecznościowych. Nowatorskość tego dzieła polega przedstawieniu informacji o artyście i przeniesieniu tego we współczesne realia.
Facebookowe, a raczej Bookface’owe profile nie mogłyby istnieć bez komentatorów, którzy nie zawsze mają dobre intencje, choć znaczkiem kciuka wyrażają akceptację.
Książka Tomasza Brody znalazła się wśród nominacji graficznych. Wrocławski kandydat znalazł się w znakomitym towarzystwie m.in. Justyny Bednarek (autorki cyklu książek o przygodach zaginionych skarpetek), Marianny Sztymy (ilustratorka książki “Trzecia płeć świata”) a także Katarzyny Walentynowicz i Beaty Dejanarowicz (“Coś i Nic”).
Zwycięzców poznamy już 18 grudnia 2020 r. Ze względu sytuację epidemii 33 edycja konkursu na Książkę Roku PS IBBY odbędzie się w wyjątkowych warunkach – nie będzie uroczystej gali, ale będą wydarzenia online.
Kim jest ilustrator?
Tomasz Broda jest kaliszaninem, który już od lat mieszka we Wrocławiu. Jest znany m.in. ze swojego autorskiego programu “Zrób sobie gębę” emitowanego kiedyś w TVP. Prezentował tam lalki i maski wykonane z przedmiotów codziennego użytku. Od tamtego czasu zajmuje się ilustrowaniem. Stworzył grafiki do takich książek, jak “Zrób sobie Wrocław” Mariusza Urbanka, a także “Puszkę cacuszko” Lecha Janerki. Jest również ośmiokrotnym laureatem Międzynarodowej Wystawy Satyrykon.
Jego najnowsza praca dotyczy historii literatury. “Bookface. Księga twarzy pisarzy” to dzieło, gdzie obok karykatur znanych twórców literatury znajdują się ich potencjalne wpisy na portalach społecznościowych.
Hans Christian Andersen na swoim Facebooku napisałby:
Czuję się jak brzydkie kaczątko. Koleżanki są oziębłe jak Królowa Śniegu, a świat pełen dewiantów, wypisz-wymaluj jak chrabąszcze z „Calineczki” albo szczur z „Dzielnego ołowianego żołnierzyka”. Rządzą idioci, jak ten z „Nowych szat cesarza”, a wszystko źle się kończy, zupełnie jak żywot dziewczynki z zapałkami. Mam dość!
